#MeToo is een beweging gecreëerd voor slachtoffers, ongeacht man of vrouw.
#MeToo maakt niet alleen veel los maar geeft ook steun. Op twitter staan veel #MeToo's het ontroert me, maakt me boos maar geeft me ook hoop dat erkenning van machtsmisbruik serieuzer genomen gaat worden.
Ik denk dat #MeToo het begin is van een veel groter gesprek om de samenleving op dit vlak gezond en evenwichtig te maken. Maar waar het werkelijk om gaat is dat de slachtoffers een stem krijgen.
Het zal hun helpen de pijn te delen maar neemt deze niet weg. Door een verklaring te doen komt alle pijn opnieuw naar boven. Dan moet je erg veel kracht hebben.
Sommigen schrijven er een boek over om deze pijn te delen, te verzachten en hopelijk te verbannen. Ik heb niet de illusie dat het voor de slachtoffers ooit zal verzachten.
Ik heb ook niet de illusie dat het niet voorkomt in onze gemeente. Niet dat ik er veel aan kan doen, maar aan de wethouder vragen of er voldoende hulp is en die ook beschikbaar gesteld wordt is het minste wat ik kan doen.
Wat ik wel heb is ontzettend veel respect voor deze mensen. Ik probeer me wel eens voor te stellen wat er met je gebeurd, maar verder dan de psychische pijn die het me gaf toen mijn lichaam mij in de steek liet kom ik niet. En dat is ver ver weg van wat deze slachtoffers hebben meegemaakt.
Ja ik begrijp mijn vrouw goed als ze boos is op het zoveelste bericht over aanranding. Eikels kl...zakken hoorde ik ze nog zeggen en dat is nog genuanceerd taal.
Wat mij betreft nooit genoeg aandacht voor dit soort zaken met als doel het te verminderen door er aandacht aan te geven.
#MeToo heeft me toch tot dit schrijven gedreven en dat is winst. Waar een hashtag al niet toe kan leiden in deze digitale tijd. Sterkte .
Robèrt Smits