"Je ziet het pas als je het door hebt"

Hoe toegankelijk is onze gemeente? Dat was het gespreksonderwerp 30 november in het Zalencentrum De Brug. 

Het gesprek aan acht tafels in Reeuwijk-Brug werd gevoerd door een handvol raadsleden, gemeente-ambtenaren en mensen met een beperking, zeg maar 50 ervaringsdeskundigen.

De ervaringsdeskundigen beleven dagelijks hoe onze openbare (on)toegankelijkheid geregeld is. Soms ben ik niet alleen verbaasd over onze gemeente maar ook over mijzelf.

Er zaten twee mensen aan mijn tafel die de straat niet op durven als er sneeuw ligt. Te glad, dus thuis blijven.

Mijn eerste reactie was: oplossingen aanreiken.

Dat was niet het doel van de avond. Eerst luisteren, inventariseren en later zelf naar oplossingen zoeken en uiteindelijk beleid maken.

Afijn,

"Waarom belt u het wijkteam niet? Die kennen vast wel mensen die kunnen helpen."

Buiten het feit of ze dit kunnen en willen kreeg ik terug dat ze het bestaan van een wijkteam niet kennen.

Dat verbaasde mij;

"Er staan toch geregeld berichten in de Kijk op BoRe?"

"Maar meneer, mijn man kan helemaal niet lezen!"

Slik, die mensen zijn er natuurlijk ook.

Het volgende onderwerp ging vooral over scheve stoepen, wegzakkende straten in Reeuwijk, afritten die ergens op straat eindigden, opritten die niet recht te nemen zijn. Kortom de fysieke leefomgeving die niet aansluit bij mensen die zich voortbewegen in een rolstoel of met een rollator. Iets wat ik ook ken uit de discussies in Nieuwerbrug.

Of mensen die gewoon slecht ter been zijn.

Natuurlijk weet ik wel dat er scheve stoepen zijn, maar de herinnering die ik hieraan nog had, na met krukken te hebben gelopen na een heupoperatie, was ver weggezakt.

Gewoon de praktijk voelen geeft het beste beeld wist ik weer.

Na de stoepen ging het over de beperking van een rolstoelberijder. Zijn stoel was al 3 weken weg voor reparatie en hij was het beu.

De stoel is van de centraal ingekochte zorg en moet ook centraal gerepareerd worden. Dat is niet in onze gemeente, dus weken weg die rolstoel.

Waarom niet repareren bij een van onze fietsenmakers? Die kunnen en willen dit vast wel doen! Toch?

Dan het vervoer van mensen met een beperking. Niet op orde; te lange wachttijden; niet direct naar de plaats van bestemming gebracht worden. Je zult maar een afspraak op tijd hebben. Ben je niet beperkt dan word je wel beperkt.

Afijn, aan het eind van deze avond was ik helemaal om.

Hier moeten we echt wat mee doen en niet denken dat het allemaal wel goed geregeld is.

Maar hoe? Ik moest aan Cruyff denken en aan mijn ervaring met mijn krukken.

"Je ziet het pas als je het door hebt."

Maar hoe krijgt de gemeente het nu door?

Door de mensen met een beperking zelf in te zetten. Laat hen aangeven wat zij van een nieuw plan vinden met betrekking tot de toegankelijkheid. Laat hen meepraten met de aanbesteding van vervoer of inkoop van zorginstrumenten. Laat hen met ambtenaren een rondje maken in hun omgeving om de slechte wegen en stoepen aan te geven. Hoe moeilijk kan het zijn!

Vraag deze mensen om ambassadeur te zijn voor de toegankelijkheid van de openbare ruimte in onze gemeente. Ik weet zeker dat ze dat willen en dan weet ik ook zeker dat er oplossingen komen die er toe doen. En dat we de vinger aan de pols houden of het ook op tijd gebeurd.

Wat mij betreft morgen mee beginnen. Je ziet het immers pas echt als je het door hebt.

Succes gemeente Bodegraven-Reeuwijk, onze inwoners zijn je krachtbronnen gebruik ze.

Robèrt